امور مربوط به دانشکده

در با هل باز می‌شد. سمت چپ در اتاقی بود که از ظواهرش پیدا بود امور اداری است. با سه میز کنار هم که سه خانم سیاه‌پوست پشتش نشسته بودند. وارد اتاق شدم. خانم اول از من پرسید: «با کسی کار داری؟». گفتم که با جسیکا کار دارم. جسیکا مسئول آموزش دانشجوهای دکتری بود و مرجع پاسخ به سؤال‌های من. گفت به اولین اتاق سمت چپ بروم. به اتاق جسیکا اتاق رفتم. زنی جوان و لاغراندام که با پوست سفید و صورت استخوانی و چشمان درشت و کشیده‌اش بی‌شباهت به جوانی‌های خاله‌ هتی قصه‌های جزیره نبود. در مورد کارهایی که باید انجام دهم از او سؤال کردم. وقتی جواب می‌داد انگار کلمات توی دهانش نصفه‌نیمه می‌شدند. گفت کار خاصی برای انجام دادن ندارم. یک پوشه حاوی چند دفترچهٔ راهنما به من داد؛ همین و بس. پرسیدم سی.سی.ال.اس. از این طرف است؟ (با دستم به سمت راست اشاره کردم). تأیید کرد و گفت باید از همان سمت بروم.

سی.سی.ال.اس. در واقع مخفف «مرکز سامانه‌های یادگیری رایانه‌ای» است؛ پژوهشکده‌ای که بعضی از استادان و محققان علوم رایانه در آن فعالیت دارند. فرق این پژوهشکده با دانشکده این است که اولاً‌ استادان این پژوهشکده ملزم به ارائهٔ درس موظفی نیستند. ثانیاً‌ این که تا زمانی می‌توانند در استخدام دانشگاه باشند که هم دانشجو هایشان را بتوانند اداره کنند و هم از صنعت پروژه بگیرند و از طریق این پروژه‌ها گردش مالی در دانشگاه ایجاد کنند. به همین خاطر یک استاد دانشکده‌ای به عنوان مسئول گذراندن درس دانشجو هم منتصب می‌شود که البته حالت تشریفاتی دارد. علاوه بر آن همهٔ دانشجویان چه استادشان در دانشکده باشد چه خارج از دانشکده باید استاد دوم داشته باشند. کار استاد دوم وقتی جدی می‌شود که به هر علتی استاد اول نتواند به کار در دانشگاه ادامه دهد. در زمینه‌ای که من کار می‌کنم سه استاد در دانشکده و پنج استاد در پژوهشکده کار می‌کنند. استاد راهنمای من در این پژوهشکده کار می‌کرد و البته دانشیار دانشکده هم به حساب می‌آمد. خودش می‌گفت ترجیح می‌دهد پروژه‌ای کار کند تا این که اسیر درس دادن و نمره‌دهی و تمرین و از این جور مسائل شود. آن طور که از سابقهٔ کار استادان معلوم بود معمولاً‌ استادهای دانشکده خیلی پخته‌تر و پرسابقه‌ تر بودند و استادهای پژوهشکده خیلی‌ هایشان جوان بودند و حتی هیچ کدام از دانشجویان دکترایشان هنوز فارغ‌ التحصیل نشده بودند.

به سمت آسانسور رفتم. روی دکمهٔ پایین زدم. صدای زنگ درِ یکی از سه آسانسور آمد. اصلاً‌ نگاه نکردم که جهت آسانسور رو به بالاست. خلاصه این شد که همین جوری تا طبقهٔ سیزدهم رفت، بعد رفت طبقهٔ ششم و دوباره برگشت طبقهٔ نهم و از آنجا برگشت همان طبقهٔ چهارم. بالاخره بعد از سه چهار دقیقه چشمم به جمال طبقهٔ اول باز شد. از ساختمان مادر خارج شدم و به سمت شرق و خیابان مورنینگ‌ ساید رفتم.